"Dlaczego podskakuję" - Naoki Higashida

 

 

   Witajcie, dzisiaj u mnie temat zupełnie inny, poruszający, niezwykle ważny. Książka, którą właśnie przeczytałam to skarbnica wiedzy dotycząca autyzmu. Czemu sięgnęłam po taki temat? Jak wiecie robię studia magisterskie, wahałam się długo nad wyborem tematu, miałam koncepcję biblioterapii jednak nie wiedziałam, do której grupy ją skierować. Moja promotor podsunęła mi pomysł pisania o dzieciach autystycznych. Zawahałam się - "przecież nic o nich nie wiem..." - przemknęło mi przez myśl. Ale nie jestem z tych, którzy swoją niewiedzę przyjmują z pokorą i idą dalej. Jak czegoś nie wiem to muszę się dowiedzieć! Przeszukałam Internet i znalazłam kilka ciekawych pozycji napisanych przez osoby autystyczne. Jakie inne źródło, mogło mi przedstawić to bardziej precyzyjnie, niż to z autopsji?
   Na pierwszy rzut wzięłam książkę napisaną przez mojego rówieśnika (choć w momencie pisania miał on 13 lat). Przybliżmy nieco treść: 

Przejmujący głos z ciszy autyzmu.
Co myśli i czuje autyk? Jak odbiera świat? Czy można się z nim porozumieć?
Naoki Higashida – trzynastolatek cierpiący na autyzm – nauczył się komunikować, wskazując litery na specjalnej tablicy. Jego opowieść daje czytelnikom dostęp do niezwykłego świata autystów.
Naoki stara się wyjaśnić swoje zachowania i zwyczaje, często zaskakujące dla osób zdrowych. Zachęca, by jego oczami spojrzeć na otaczającą nas rzeczywistość, relacje z innymi ludźmi czy upływ czasu. Udowadnia, że autykom nie brak wyobraźni i poczucia humoru. Jego książka to wzruszający apel o wyrozumiałość i empatię.
Dla Davida Mitchella, autora Atlasu chmur, książka Naokiego była bezcennym źródłem pozwalającym mu wejrzeć w umysł własnego syna. "Dlaczego podskakuję" to poruszająca lektura, która zmieni sposób postrzegania osób autystycznych.

 

 

 

   Książka jest bardzo krótka. Można ją przeczytać w niecałą godzinę. W zaledwie 140 stronach otrzymujemy odpowiedzi na pytania, które wzbogacają naszą wiedzę i wprowadzają w świat autyzmu.
Jestem dogłębnie poruszona lekturą. To są te sytuację, że chciałabym autora przygarnąć i przytulić. Wiecie żyłam w nieświadomości, wiedziałam na czym polega autyzm, ale to było tak pobieżne, że było to żadną wiedzą. Myślę, że książka ta jest doskonałą lekturą dla wszystkich. Może obok kogoś z Was żyje autyk, którego zachowania nie możecie pojąć? Ja mam teraz oczy szeroko otwarte. Pewna jestem, że niesamowicie pragnę pisać pracę magisterską właśnie na ten temat.
Piękne byłoby, gdyby właśnie takie lektury serwowano w szkołach. Nie mówię, o podstawówce, ale szkoła średnia byłaby naprawdę wskazana. 

 

   Co jeszcze chciałam Wam przekazać. Poruszyła mnie szczerość bohatera. "Wyspowiadał" nam się tu ze wszystkich swoich ukrytych bóli i żalu...
Bardzo zasmucił mnie fakt, na który zwrócił uwagę autor. Mianowicie: autystycy postrzegani są jako samotnicy, jako lubiący samotność. Prawda jest zupełnie inna. Często rezygnują z towarzystwa innych osób, ponieważ kontakty międzyludzkie zupełnie im nie wychodzą. Nie potrafią wyrazić swoich uczuć, wypowiedzieć chcianych słów. Miałam łzy w oczach czytając, o tym, że to przyroda zapewnia mu pozwolenie na życie i poczucia bycia istotą żywą.
   Jest wiele spraw, których mogłabym tu wspomnieć, jednak proszę Was - sami zainteresujcie się tym tematem. Poszukajcie książki w bibliotece. Te małe cudo może Wam kiedyś pomóc zachować się odpowiednio w trudnej sytuacji.
Książka na końcu zawiera opowiadanie napisane przez autora. Ma ona nam pomóc wczuć się w sytuacje osoby z autyzmem. Opowiadanie jest niezwykle dojrzałe i melancholijne.
Całą książkę gorąco polecam dla wzbogacenia swojej wiedzy i zwrócenia uwagi na drugiego człowieka ❤