"Zanim się pojawiłeś" - Jojo Moyes

   Wiem, rozumiem. Jak ktoś patrzy na tytuł pewnie w duchu wzdycha: Rany znowu ta książka. Rozumiem doskonale, gdyż sama swego czasu myślałam, że otworzę lodówkę, a tam odnajdę powieść Jojo Moyes. Odczekałam trochę ten cały szum jaki towarzyszył książce i postanowiłam na własnej skórze zrozumieć na czym polega fenomen tej powieści.
Tak dla przypomnienia zarys fabuły:

"Jest wiele rzeczy, które wie ekscentryczna dwudziestosześciolatka Lou Clark. Wie, ile kroków dzieli przystanek autobusowy od jej domu. Wie, że lubi pracować w kawiarni Bułka z Masłem i że chyba nie kocha swojego chłopaka Patricka. Lou nie wie jednak, że za chwilę straci pracę i zostanie opiekunką młodego, bogatego bankiera, którego losy całkowicie zmieniły się na skutek tragicznego zdarzenia sprzed dwóch lat.
Will Traynor wie, że wypadek motocyklowy odebrał mu chęć do życia. Wszystko wydaje mu się teraz błahe i pozbawione kolorów. Wie też, w jaki sposób to przerwać. Nie ma jednak pojęcia, że znajomość z Lou wywróci jego świat do góry nogami i odmieni ich oboje na zawsze".

   Książka mnie pochłonęła, udało mi się ją przeczytać w 2 dni (w tym głównie wczorajszej nocy, gdy mogliśmy czytać godzinę dłużej ;)). Może nie towarzyszyła mi jakaś szczególna determinacja skończenia jej, nie czułam, że to "ta" książka, jednak było w niej coś co nie pozwoliło mi zostawić Lou i Willa nie wiedząc jak to wszystko się skończy.
   Powieść porusza bardzo trudną tematykę paraliżu czterokończynowego. Cierpienie jakie musi znosić główny bohater emanuje z każdej nawet najprostszej czynności. Tym trudniej jest Willowi pogodzić się z losem, gdyż przed wypadkiem był człowiekiem bardzo aktywnym i cieszącym się życiem. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie ogromu bólu zarówno fizycznego jak i psychicznego, które spotyka takie osoby. Książka ukazuje nam jak w takim przypadku ważne jest wsparcie bliskich. Obecność osób, które choć na chwilę pomogą zapomnieć o cierpieniu, przywrócić wiarę we własną wartość i zwyczajnie spowodują, że uśmiech pojawi się na twarzy. Taką ostoją stała się dla Willa Lou. Zagubiona w życiu dziewczyna, która właśnie straciła pracę, a była ona jedną z głównych źródeł budżetu domowego. Ani Will, ani Lou w momencie gdy się poznają nie są ludźmi, którzy cieszą się z życia. Z biegiem dni od wielkiej niechęci stopniowo ich stosunki się ocieplają.
   Co mi się najbardziej podobało w tej książce? Ukazanie, że miłość nie zna granic. Wierzę, że i w prawdziwym życiu zdarzają się takie przypadki, gdzie pomimo bólu i cierpienia ludzie są ze sobą i darzą się miłością. To nie jest tak, że w takim związku tylko osoba zdrowa daje coś osobie chorej. Absolutnie! Ukazanie tego w książce bardzo mi się podobało. Możemy zauważyć jak niepewna Lou pod wpływem Willa, który zauważa jej potencjał powoli zaczyna odkrywać życie na nowo. Wiecie, uwielbiam takie historie o czystej miłości. Dlatego też po części rozumiem fenomen tej książki. poza tym kobiety lubią melodramaty. Wzruszamy się, płaczemy nad bohaterami. Przyznam, że i mi łezka zakręciła się w oku nieraz, a pod koniec książki to już absolutnie ładunek emocjonalny był ogromny. Nie mam bowiem nawet słów aby określić przed jakim dylematem moralnym zostali postawieni bohaterowie i w jaki sposób udało im się to udźwignąć. :(
   Wspomnę jeszcze o wydaniu. Nie wiem jak wy ale ja mam np. swoje ulubione wydawnictwa, które wydają książki tak, że czyta się je błyskawicznie nie męcząc zbytnio oczu. Do takich na pewno nie należy Świat Książki. Nie mam pojęcia czemu oni tak działają ale zawsze jak czytam jakąś książkę wydaną przez nich to trwa to zdecydowanie dłużej, a oczy od tych małych i zbitych literek wołają o pomstę. Dlatego też historia była naprawdę dobra skoro była w stanie utrzymać mnie przy sobie tak długo.
   Podsumowując książka bardzo mi się podobała. Oczywiście wolałabym zupełnie inne zakończenie ale w życiu nie zawsze układa się tak jak byśmy chcieli. Powieść dostarczyła mi wielu wzruszeń, były również momenty zabawne, ale przede wszystkim to szlachetna opowieść o sile miłości w najtrudniejszych życiowych momentach.

*Dziękuję Asi za piękne zdjęcie :)