"Ostatnia rodzina" i "Portret podwójny" czyli rzecz o Beksińskich...

„Zdzisław Beksiński nigdy nie uderzy swojego syna. Zdzisław Beksiński nigdy nie przytuli swojego syna”.

*

    

    Dziś temat nie tylko książkowy, będzie bardziej filmowo ale książkowo również. Chciałabym się z Wami podzielić emocjami jakie miałam okazję przeżyć kilka dni temu siedząc w sali kinowej i oglądając film Jana P. Matuszyńskiego  pt. "Ostatnia rodzina". 

   Przyznam szczerze, że na obraz ten czekałam, od momentu kiedy pojawiły się pierwsze newsy. Byłam zachwycona i zarazem pełna obaw. Bo z jednej strony film o tak niezwykłej rodzinie, jak rodzina Beksińskich powinien powstać już dawno temu, niepewna gdyż bałam się, żeby nikt tej historii nie skrzywdził. Jeżeli ktoś z Was interesuje się światem filmu zapewne wie już, że pomimo silnej konkurencji (w postaci np. "Wołynia" czy "Jestem mordercą") to "Ostatnia rodzina" otrzymała w tym roku Złote Lwy na Festiwalu Filmowym w Gdyni. Poza samym filmem nagrodzeni zostali aktorzy grający główne role czyli Andrzej Seweryn (za rolę Zdzisława Beksińskiego) oraz Aleksandra Konieczna(za rolę Zofii Beksińskiej). Czy słusznie? Zdecydowanie TAK!

 

*

 

  O czym właściwie jest film?

Akcja filmu zaczyna się w 1977 roku, gdy Tomek Beksiński wprowadza się do swojego mieszkania. Jego rodzice mieszkają tuż obok, na tym samym osiedlu, przez co ich kontakty pozostają bardzo intensywne. Nadwrażliwa i niepokojąca osobowość Tomka powoduje, że matka - Zofia, wciąż martwi się o syna. W tym samym czasie Zdzisław Beksiński próbuje całkowicie poświęcić się sztuce. Po pierwszej nieudanej próbie samobójczej Tomka Zdzisław i Zofia muszą podjąć walkę nie tylko o syna, ale także o przywrócenie kontroli nad swoim życiem. Gdy Zdzisław podpisuje umowę z mieszkającym we Francji marszandem Piotrem Dmochowskim, a Tomek rozpoczyna pracę w Polskim Radiu, wydaje się, że rodzina najgorsze kłopoty ma już za sobą. Jednak seria dziwnych, naznaczonych fatum wydarzeń, dopiero nadejdzie…Źródło opisu

   Jak zachęcić kogoś kto nie słyszał nigdy o rodzinie Beksińskich do obejrzenia filmu? Czy ktoś taki powinien w ogóle oglądać ten film? I tak i nie...

 

fot. J. Wałuszko

fot. J. Wałuszko

 

Po pierwsze, samo obejrzenie filmu może w odbiorcy wyzwolić ciekawość do zagłębienia się w losy słynnego malarza i jego rodziny. Nie daje jednak obrazu pełnej biografii. Film ukazuje jedynie etap warszawski, dlatego ktoś kto nie wie nic o Beksińskich i będzie to oglądał z pominięciem okresu "sanockiego" może mieć problem z pojęciem niektórych faktów.

 

fot. J. Wałuszko

Po drugie, jest to fantastycznie zrobiony film pod względem wizualnym. Wszystko w tym obrazie jest na swoim miejscu. "Ostania rodzina" to z pewnością coś najlepszego co ostatnio przydarzyło się polskiej kinematografii. 

Po trzecie, doskonała gra aktorka. Andrzej Seweryn, Aleksandra Konieczna czy Dawid Ogrodnik mieli bardzo trudne zadanie do wykonania. Ich postacie tak różne, tak pełne skrajnych emocji zostały doskonale odwzorowane. I chociaż pojawiło się mnóstwo zarzutów, że np. postać Tomasza Beksińskiego jest mocno przerysowana nie zmienia to faktu, że Dawid Ogrodnik zagrał go "całym sobą". Szczególnie podobało mi się, to że aktorzy doskonale zagrali sposób mówienia Beksińskich, który u każdego z nich był bardzo oryginalny. Domyślam się, że kosztowało ich to mnóstwo pracy ale mówimy tu o profesjonalistach (całe szczęście). 

 

fot. J. Wałuszko

 

Po czwarte, jest to historia ukazująca nam relacje rodzinne. Bardzo trudne relacje. Nadopiekuńczość kochającej matki, lekką oziębłość Zdzisława do syna i skrajne zmiany nastrojów u Tomasza. Ten cytat, którym rozpoczęłam wpis jest na tyle intrygujący, że powinien chociaż część ludzi zmusić do zastanowienia się: "Co było z tą rodziną?".  Naprawdę uważam, że warto się pochylić nad ich losem. Wydaje mi się, że limit nieszczęść jak na jedną rodzinę został w ich przypadku stanowczo wyczerpany :(

Moi drodzy! Przyznam szczerze, że mówimy tu o filmie, który zapewnił mi mega kaca filmowego tak jak dużo wcześniej książka Magdaleny Grzebałkowskiej "Beksińscy. Portret podwójny". Czytając ją wtedy, pomimo jej obszerności przeczytałam ją błyskawicznie. Ta historia napisana przez życie, nie pozwala przerwać czytania ani na chwilę. A nawet kiedy już nam się uda skończyć, zostajemy cali rozstrojeni z wielką niewiadomą w głowie.
Jest to opowieść dla wszystkich: miłośników literatury, kina, malarstwa, muzyki (mówimy wszakże o doskonale napisanej i nakręconej biografii wspaniałego polskiego malarza i jego syna, który prowadził swoją audycję w radiowej Trójce). Będzie to również wzruszająca historia dla matek, ojców, synów. Sądzę, że każdy powinien poznać rodzinę Beksińskich i chociaż mroczne malarstwo Zdzisława nie dla wszystkich jest zrozumiałe, a styl życia Tomasza może niektórych oburzać, to poznanie ikon polskiej kultury jest pięknym hołdem im oddanym. 

fot. J. Wałuszko

I powiem Wam jedno: jeżeli długo nie byliście w kinie i szkoda Wam pieniędzy (szczególnie na polskie filmy) to UWAGA! Na ten film zdecydowanie warto wydać te parę złotych, a jeżeli macie możliwość to przeczytajcie najpierw "Portret podwójny", który wyjaśni Wam wiele faktów, których nie uwzględnia film.

Trzymajcie się ciepło w tą piękną (ale trochę chłodną) jesienną aurę.
I serdecznie dziękuję Asi za piękne zdjęcia <3