"Światło między oceanami" - M. L. Stedman

"- Żałujesz, że mnie poznałeś? - pytała Isabel. 

- Urodziłem się po to, żeby Cię poznać, Izz. właśnie po to przyszedłem na świat."

Zacznę tym tkliwym i kojącym kobiece serce cytatem. Pewnie większość z nas chciałaby usłyszeć takie słowa. Wypowiedziane przez miłość naszego życia – bezcenne.
Od momentu, kiedy jestem w związku zadaje sobie coraz więcej pytań. Kiedyś naiwnie wierzyłam, że gdy miłość zapuka do drzwi wszystko będzie proste i jasne. A tu niespodzianka. Wydaje mi się, że gdyby ktoś zadał nam pytanie: „Czym według Ciebie jest miłość i związek dwóch osób?”, każdy miałby zupełnie inną odpowiedź. Uczymy się codziennie i to jest piękne.

Przeczytanie „Światła między oceanami” doprowadziło mnie do wielu pytań i refleksji. Ale o tym chwilę później. Na początku, o czym jest książka:

Rok 1920. Tom Sherbourne, inżynier z Sydney, wciąż nie może się uporać ze wspomnieniami z Wielkiej Wojny. Posada latarnika na oddalonej o 100 mil od wybrzeży Australii niezamieszkanej wysepce Janus Rock i kochająca żona Isabel, która decyduje się dzielić z nim samotność, stopniowo przynoszą mu spokój i pozwalają pokonać upiory przeszłości.Los wystawia ich jednak na ciężką próbę. Po dwóch poronieniach i wydaniu na świat martwego chłopca, Isabel dowiaduje się, że nie będzie mogła mieć dzieci, i popada w depresję. I wówczas zdarza się cud: do brzegu wyspy przybija łódź ze zwłokami mężczyzny i płaczącym niemowlęciem. Ulegając namowom żony, kierując się głosem serca, a nie zasadami moralnymi, Tom podejmuje decyzję, której konsekwencje położą się cieniem na życiu wielu ludzi...

Bardzo chciałam przeczytać tą powieść. Od momentu, kiedy usłyszałam o ekranizacji, oraz o fakcie, że ma tam zagrać para wspaniałych aktorów czyli Michael Fassbender i Alicia Vikander (prywatnie aktorzy są ze sobą) postawiłam sobie za cel przeczytanie książki. U mnie zazwyczaj od myśli do czynu mija bardzo dużo czasu, a jednak udało się tego dokonać.
Kochany Mikołaj obdarował mnie tym cudeńkiem i niestety dopiero teraz mogłam po nią sięgnąć. 

Czy książka była fenomenalna? Czy wbiła mnie w fotel? 

Była bardzo dobra i bardzo miło będę ją wspominać. To naprawdę kawałek dobrej literatury. Nie jest to absolutnie żadne romansidło. Dla mnie to przede wszystkim, pewnego rodzaju stadium psychiki ludzkiej. Jak silna może być chęć posiadania dziecka,? Jak wielki ból towarzyszy poronieniu? Jak wielką miłością musi darzyć mężczyzna kobietę, aby zgodzić się postąpić niezgodnie z przepisami, które do tej pory były najważniejsze? I w końcu: ile może wytrzymać dobry człowiek żyjąc w kłamstwie i widząc cierpienie innych, do którego nieświadomie się doprowadziło?

Wszystkiego dowiecie się czytając, być może już to wiecie. Nie mogę spoilerować, nie na tym ma polegać recenzja, a z tą książką mam straszny problem, bo bardzo chciałabym Wam ją opowiedzieć, albo podyskutować na jej temat z kimś kto ją czytał.

Autorka wykreowała wspaniałych bohaterów. O ile sama Isabel może nie była jakąś wybitną jednostką, podobnie jak Tom, to razem stworzyli coś wspaniałego.
Wydaje mi się, że Pani Stedman skupiła się głównie na uczuciach Toma Sherbourne’a. 

Nie mam jej tego za złe. Niezwykłą walkę musiał w sobie toczyć ten człowiek i muszę tu się zgodzić z Karoliną, która wspomniała, że Tom byłby idealnym mężem. To prawda! Wyrozumiały, kochający, opiekuńczy, łamiący zasady dla dobra żony. Doprawdy jego postać wzbudziła we mnie sympatię i miałam ogromne pretensje do Isabel. Była momentami tak potworną egoistką!

Zakończenie całej historii bardzo mnie wzruszyło i choć nie płakałam, znów  pojawiła się w moje głowie myśl i żal, że w dzisiejszych czasach ludzie nie potrafiliby tak postąpić. Dzisiaj nie ma walki, jest wybierane najprostsze rozwiązanie. A bohaterowie ”Światła między oceanami”? No cóż, daleko im do ideału, ale są momenty, gdy warto byłoby czerpać z nich inspirację. I zgadzam się z opinią Weroniki  - osąd bohaterów jest ponad nasze siły.

Kończę, ale powiem Wam: przeczytałam naprawdę dobrą książkę. Teraz kolej na film J