"Pestki" - Anna Ciarkowska

Zdarza nam się w życiu trafiać na książki, w których to moglibyśmy mówić jednym głosem z autorem. Taką, niewątpliwie okazały się dla mnie „Pestki” – Anny Ciarkowskiej.  

Po zapoznaniu się z samym opisem, poczułam, ogromną wewnętrzną potrzebę, przeczytania jej. Okładkowe porównanie do Sylvii Plath tylko wzmocniło mój apetyt na tę lekturę.

Książka jest niezwykłym, osobistym, emocjonalnym zapisem, uczuć kłębiących się w autorce począwszy od dzieciństwa, do stania się dojrzałą kobietą.

Dawno nie miałam tak różnorodnych odczuć czytając cokolwiek, tak bliskich i pokrewnych autorce. Ostatnim razem taką przyjemność uczyniły mi  „Mroki” Borszewicza. Tu mamy jednak do czynienia z kobiecą narracją, przez co tekst jest czytelnikowi płci żeńskiej, jeszcze bliższy.

Książka opowiada o mocy słowa, którym obdarzają nas inni ludzie. Daje do zrozumienia, jak raz wypowiedziane zdanie, potrafi wyrządzić krzywdę,  trafiając na wrażliwy grunt naszych emocji i uczuć. Oczywiście słowo ma również siłę umocnienia, podniesienia nas na duchu czy nawet dowartościowania. Dlatego też forma jaką obrała autorka na napisanie tej książki i przekazanie nam uczuć, jest niezwykle trafna.
Każde rozważanie, nowy wątek, rozpoczęty mamy od zdania wypowiadanego przez mamę, babcię, przyjaciółkę, koleżanki z klasy czy chłopaka naszej bohaterki. Wszystko to wwierca się i pozostaje w jej wnętrzu na zawsze, sterując poniekąd jej życiem i podejmowanymi decyzjami.

Autorka doskonale ukazała problem wrażliwości we współczesnym świecie. Ktoś, czujący więcej niż inni narażony jest na ciągłe wyśmiewanie, poczucie inności i typowe „Ty jakaś dziwna jesteś”.

Tak, książka ta niewątpliwie trafiła prosto w moje serce. Przeszłam z autorką przez wszystkie cztery etapy, które przedstawiła. Momentami zgadzając się w 100%, innym razem ciesząc się, że coś akurat mnie nie dotyczy. Można było wypuścić łezkę smutku i nostalgii czy niesprawiedliwości czy zaśmiać się z bezradności(cóż innego momentami uczynić).

Serdecznie polecam tą książkę, wszystkim wrażliwym osobom aby poczuły się mniej samotnie na tym świecie oraz wszystkim innym, którzy chcieliby zrozumieć trochę więcej J.

Dziękuję za możliwość przeczytania książki Wydawnictwu Otwarte, które doskonale trafiło w moje gusta czytelnicze.

    

"Sekretny dziennik Laury Palmer" - Jennifer Lynch

Dziennik Laury Palmer. Książka na którą polowałam od dawna. Niestety, jej pierwsze wydanie z roku 1990 stało się wręcz egzemplarzem kolekcjonerskim, niedostępnym w żadnym sklepie. Jedyną formą pomocy stały się antykwariaty i allegro. W antykwariacie nie natknęłam się na to cudo, a na allegro cena(rok temu) mnie powaliła. Można było kupić dziennik za 70 zł. Bardzo chciałam go mieć ale jednak cena była zbyt wysoka nawet jak na moje uwielbienie do serialu Twin Peaks.

Jednak, jak to mówią cierpliwość popłaca i jeszcze w tym roku wraz z wypuszczeniem 3 sezonu serialu wydawnictwo Znak zdecydowało się na wznowienie wydania dziennika. Chwała im za to!

Lektura pochłonęła mnie od pierwszych stron i pewnie gdyby nie moja emocjonalność mogłabym przeczytać go w 1 dzień, jednak zważywszy na chorobę i zbytniego przeżywania akcji musiałam to rozłożyć na trzy dni. Trzy dni z Laurą Palmer.

Co sugeruje nam wydawca na okładce:

„Drogi Pamiętniku,

bądź ostrożny, bo BOB…

Cyniczny i bezwzględny mężczyzna niemal każdej nocy pojawia się w snach Laury Palmer. Nastolatka próbuje przekonać samą siebie, że jest on tylko wytworem jej wyobraźni, jednak coraz bardziej traci nad sobą kontrolę. Zamieszczane w dzienniku relacje ze spotkań z przyjaciółkami i wiersze stopniowo ustępują miejsca opisom wyuzdanych fantazji i ekscesów. Nikt nie podejrzewa, że wzorowa uczennica, po lekcjach angażująca się w pomoc niepełnosprawnym, dorabia do kieszonkowego jako prostytutka, a niespożytą energię zawdzięcza kokainie. Kiedy pewnego dnia zostaje zamordowana, całe miasteczko przeżywa szok. Ale jeszcze większy wstrząs wywoła lektura jej sekretnych zapisków”.

Ok. To by było na tyle. Czytając ten opis chce mi się trochę śmiać, gdyż jest taki.. zwykły. Absolutnie nie oddaje klimatu stworzonego przez Lyncha i Frosta i co więcej, nie zawiera ostrzeżenia skierowanego do potencjalnego czytelnika.

Jakiego ostrzeżenia? Moim zdaniem, ktoś kto nie oglądał „Miasteczka Twin Peaks” i nie ma do niego sentymentu nie może wręcz sięgać po tę lekturę, gdyż nic z niej nie zrozumie. Ewentualnie jeżeli, ktoś nie oglądał, a z innych źródeł wie o co chodziło w serialu, mógłby zaryzykować. Dlaczego tak sądzę? Wydaje mi się, że osoba nie znająca serialu będzie miała ogromny problem ze zrozumieniem słów Laury. Owszem, można się do tego zabrać jak do lektury „Pamiętnika narkomanki”. Dlaczego nie? Jednak narkotyki w przypadku tej historii są tylko i wyłącznie elementem, który pomaga głównej bohaterce zapomnieć o złu, które czyha na nią na każdym kroku.

Problem tej książki jest taki, że jest ona tylko i wyłącznie uzupełnieniem serialu. Wielką perełką skierowaną do fanów, rozjaśniającą pewne wątpliwości, pozwalającą zrozumieć dlaczego stało się ta, a nie inaczej.

Dla mnie spotkanie z tą lekturą z perspektywy takiego właśnie fana była niezwykłym doświadczeniem. Nie spodziewałam się, że mogę w pewnych momentach zostać tak zaskoczona. Oczywiście dużo rozjaśnił mi również film „Ogniu krocz za mną”, jednak tutaj narracja pierwszoosobowa i poznanie Laury w wieku 12 lat robi swoje. Możemy poznać emocje, które kłębiły się w niej od dawna.

Po lekturze chciałabym stwierdzić jedno: jak nie lubiłam Laury Palmer, tak ją znienawidziłam. Zraziło mnie to, iż dziennik zaczął być pisany w wieku 12 lat, wybaczcie dla mnie to jeszcze dziecko i irytowały mnie niesamowicie pewne zbyt dorosłe zachowania Laury. Z drugiej strony jak się dziwić, gdy w nocy przychodzi do Ciebie przerażający mężczyzna, jak nie popaść w psychiczną przepaść? Jednak już do końca czułam się zniesmaczona czytając tak wulgarne rzeczy z perspektywy 14-letniej dziewczyny. W serialu i filmie dużo robi dobór aktorki, dużo starszej niż odwzorowywana postać. A w książce: „mam 14- lat ćpam kokę i uprawiam sex za narkotyki i sprawia mi to przyjemność”. Przepraszam, mam jakiś zaburzony odbiór chyba.

Ogólnie twierdzę, że córka Davida Lyncha reżysera Miasteczka Twin Peaks spisała się na medal. I choć książka jest trochę wulgarna to właśnie taka miała być. Kontrowersyjna jak sama Laura, którą znał każdy, a tak naprawdę nie znał jej nikt.

Nie muszę chyba pisać, że było to dla mnie niezwykła lektura, jednak ja jestem małym fanatykiem Twin Peaks, więc niech Was to nie dziwi 😃

"Confess" - Colleen Hoover

Co dzieje się gdy artystyczny smaczek i piękna historia zostają zmieszane z pięknymi wizualnymi uniesieniami przy pomocy obrazów?

Tak piękną mieszankę serwuje nam Colleen Hoover w swojej powieści „Confess”. Och jak dawno nie miałam czasu zatopić się w lekturze! I choć ta niezwykle mnie wciągnęła, ja wciąż nie miałam czasu jej dokończyć. Najzwyczajniej w świecie wpadłam w  pracoholizm i nic poza pracą za bardzo nie byłam w stanie zdziałać.

Przejdźmy jednak do książki. Jakie bolączki tym razem serwuje nam pani Hoover?

Opis

Niewypowiedziane pragnienia, bolesna przeszłość i głęboko skrywane grzechy są dla Owena największą inspiracją. Utalentowany malarz kolekcjonuje anonimowe wyznania i przenosi je na płótno, zamieniając słowa w obrazy, w których ukrywa też własne tajemnice.

Auburn pojawia się w jego galerii akurat wtedy, gdy Owen szuka asystentki. Dziewczyna od kilku lat walczy o odzyskanie normalnego życia i desperacko potrzebuje pieniędzy. Zakochanie się w przystojnym malarzu nie jest częścią jej planu, ale przekorne przeznaczenie stawia na swoim. Wydaje się, że Owen jest dla niej szansą na znalezienie ukojenia i wsparcia, a ona dla niego natchnieniem i nowym kolorem w autoportrecie.

Wzajemne uczucie dodaje życiu barw, jednak tajemnice zaczynają tworzyć rysy na ich związku. Auburn odkrywa, że przeszłość ukochanego może odebrać jej to, co dla niej najważniejsze. Głos serca podpowiada jednak, że miłość wymaga największych poświęceń. Wszystkie wyznania, które przeczytacie w tej powieści, są prawdziwe.

*źródło – wydawnictwo Otwarte

Recenzja

Nie wiem co bardziej ciągnęło mnie do tej książki: czy nazwisko uwielbianej pisarki, chęć oderwania się od rzeczywistości czy piękne obrazy zawarte wewnątrz…

Tymi ostatnimi jestem stanowczo zachwycona! Już sama autorka swoje podziękowania kieruje do Danny’ego O’Connera, twórcy owych dzieł, który zgodził się na wykorzystanie jego prac. Od razu przeszukałam Internet, gdyż jestem totalnie zauroczona. Niezwykle przemawia do mnie jego pomysł na obrazy i zdecydowanie byłabym w stanie powiesić je na wszystkich ścianach swojego domu.

Tu macie link do strony Danny’ego

Źrodło

Źródło

Historia

Tu Colleen jak zawsze mnie nie zawiodła. Sięgając po jej powieści oczekuję czegoś niezwykle emocjonalnego oraz nieoklepanego. Romans w jej wykonaniu jest jednym z nielicznych do zaakceptowania, gdyż cała historia miłosna jest tylko tłem całego bólu, przeszłości i emocji z jakim zmagają się nasi bohaterowie.

Bohaterowie

Ona – Auburn , choć niezwykle młoda bardzo doświadczona przez życie. Z całym bagażem doświadczeń poznaje jego – Owena: artystę, o reputacji rozrabiaki, ale im w tym prawdy?

Bardzo podoba mi się, że Hoover w swoich powieściach nie idzie na łatwiznę, wciąż rzuca swoim bohaterom kłody pod nogi, jednak to dzięki temu tak bardzo się do nich przywiązujemy, kibicujemy ich uczuciu i wyborom życiowym.

Wątek romantyczny

Budujące się między bohaterami uczucie jest niezwykle subtelne i miłe w odbiorze. Chemia pomiędzy nimi działa magnetycznie, bohaterowie zdecydowanie wiedza czego pragną ale czy będą wstanie pogodzić swoje uczucia ze zdrowym rozsądkiem?

Źródło

Wątek psychologiczny

To za co najbardziej cenię powieści autorki. Zawsze umieszcza w nich jakiś konkretny problem społeczny, z którym muszą radzić sobie bohaterowie. Często zadziwia, smuci, bywa że zachwyca. Dzięki temu książka nie jest nijaka.

Podsumowanie

„Confess” podobało mi się bardzo. Jednak wśród przeczytanych książek Colleen Hoover musze przyznać mu trzecie miejsce, tuż po Maybe Someday i Hopeless, a przed  Ugly Love.

Niezwykle książka wpłynęła na moją wyobraźnię i wiele obrazów na swój sposób starałam się zobaczyć swoimi oczami. 

Opisz siebie w 5 książkach

Witajcie!

Ostatnio z czytaniem zupełnie mi nie po drodze. Książki leżą i płaczą na półce czekając na przeczytanie. Powiem Wam, że chyba szybko się tego nie doczekają L . Wpadłam w wir przygotowań do ważnej uroczystości rodzinnej, a jak już miałam wolną chwilę to skupiłam się na serialach. Z racji tego, że mamy już za sobą finał 7 sezonu „Gry o Tron” oraz wielki finał Twin Peaks, myślę, że dla seriali na razie powiem małe stop. Są to dla mnie dwa bardzo ważne seriale, więc pewnie kiedyś poświęcę im osobny post, zwłaszcza dla „Twin Peaks” ale to kiedyś.

Dziś kochani taki luźny post, aby pokazać Wam, że nadal żyję i mam się dobrze. Przepraszam za zaległości w odwiedzaniu waszych blogów, ale zdałam sobie sprawę, że  zwyczajnie nie jestem w stanie na bieżąco wszystkiego śledzić. Będę jednak z pewnością co jakiś czas do Was zaglądać.

Ilość kopi roboczych na moim bloggerze, mnie przeraża. Może bardziej fakt, iż w żadnej nie ma rąk, ani nóg więc wstyd publikować te opowieści dziwnej treści.

Ostatnio zaglądając na różnego rodzaju vlogi książkowe spodobała mi się pewna popularna zabawa. Mianowicie: „Opisz siebie w 5 książkach”.

Jest to niezwykle trudne zadanie, gdyż stosik przeczytanych książek jest spory, jednak znaleźć takie, które odpowiadają naszej osobowości? Spróbujemy…Pójdę trochę tropem vlogerów i bardziej będę się opierać na bohaterach poszczególnych książek

Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia. – J.R.R. Tolkien

Nie będę tu robić wykładu jak bardzo kocham stworzony przez Tolkiena świat. To część mojego dzieciństwa. To pokochanie fantastyki, elfów oraz filmu. Film oglądałam niezliczoną ilość razy, książkę zdecydowanie muszę sobie odświeżyć, dorosłym okiem.

Co mnie najbardziej utożsamia z treścią książki? Przyjaźń. To, jak ukazana jest w Władcy Pierścieni przyjaźń, poświęcenie, wsparcie za każdym razem porusza mnie do głębi. Mamy tam wiele przykładów: Frodo i Sam, Legolas i Gimli czy Peregin i Meriadok.

Kocham tą opowieść. Jestem takim dzieckiem Władcy Pierścieni, tak jak inni są dziećmi Harry’ego Pottera czy Star Wars’ów. A dlaczego tworzy ona mnie? Bo przyjaźń jest dla mnie wartością, którą niezwykle cenię w życiu. Bez przyjaciół nie byłoby mnie i nie byłabym taka jaka jestem. Codziennie dziękuję za ludzi dobrego serca, którzy stanęli na mojej drodze. Bo w drużynie siła i tylko razem można pokonać zło! J

„Duma i uprzedzenie” -  Jane Austen

     Od pierwszych stron zakochałam się w Elizabeth Bennet. Odkryłam w niej pokrewną duszę: mola książkowego, niekoniecznie interesującego się światem rozrywki i życiem towarzyskim. Z romansem też szczególnie jej nie po drodze do pewnego momentu w jej życiu 😉 Wiadomo, Pan Darcy robi swoje :D  


       „Mały Książę” –  Antoine de Saint-Exupéry

      

     Wyjaśnienie tej kwestii jest dosyć trudne. Raz czuję się jak Mały Książę, raz jak pilot, kolejnym razem jak lis (i chyba właśnie z tym bohaterem najbardziej się utożsamiam).
     Chyba nie muszę wyjaśniać, jak ważny jest dla mnie Mały Książę. Skarbnica złotych myśli, którymi najchętniej wytapetowałabym sobie pokój. 
     Czasem czuję się jakbym wędrowała po obcych planetach, próbując zrozumieć ludzi, których nie jestem w stanie zrozumieć. Rzadko narażam się na ryzyko oswojenia jak lis , gdyż "Decyzja oswojenia niesie w sobie ryzyko łez". 
     Przede wszystkim jednak wciąż błądzę w dorosłości i szukam jej na tyle by nigdy nie zapomnieć, że obrazek nie przedstawia kapelusza, a słonia zjedzonego przez węża 😊


            „Mroki” – Jarosław Borszewicz

   

      Mroki...  jedna z książek życia rzec by się mogło. Nierozgarnięty Duet Zezowaty zupełnie nie radzący sobie w życiu, miłości, karierze i w końcu z samym sobą. Wędrujemy z nim po jego dniach, jego rozważaniach jego poszukiwaniach i czujemy się tak blisko, tak podobnie. 

  Musi, musi być gdzieś taki świat, w którym jedna jaskółka czyni wiosnę.Pauza.- W którym szewc chodzi w butach.Pauza.
- W którym, jak cię widzą, to dzień dobry.Pauza.- W którym człowiek człowiekowi człowiekiem….

   

„Pokocham ją siłą woli” - Edward Stachura

źródło

Nie próbowałem z nikim nic nawiązać, ale w ogóle jestem taki, że wolę bardzo chętnie nic nie mówić. Nie dlatego, że nie mam nic do mówienia, odwrotnie, bardzo odwrotnie, ale komu mówić, komu opowiadać, kto na to zasługuje? Dlatego wolę już słuchać chociażby. Raz słucham uważnie, raz nieuważnie, a jak nie ma co słuchać, to idę się przejść, a jak jest żarcie i picie przy stole, to siedzę i jednym uchem słu­cham, a drugim wypuszczam, jedząc sobie i popijając.

Wierzę, ze ktoś mnie kiedyś odkryje, moje dobre serce, mój język jeden, a nie dwa. Ktoś mnie kiedyś doceni całego: jaki jestem prosty. Zawsze w to wierzyłem. Od samego początku. 

      To opowiadanie za które pokochałam Stachurę i jego twórczość. Czytałam je jeszcze w liceum i pamiętam, że z każdym słowem nie mogłam się nadziwić, że ten człowiek czuje tak jak ja. To było niesamowite przeżycie. Od tej pory Stachura stał się dla mnie duchowym bratem i jego twórczość zawsze noszę głęboko w sercu.
Dziękuję ♡

To tyle ode mnie. A jakie są wasze typy? W jakich książkach Wy byście się opisali?
Czekam na Wasze odpowiedzi w komentarzach :)

Polecamy książki!

Kochani!

W wersjach roboczych zalegają niedokończone posty, nie wiem ile w owym „czyśćcu”  będzie dane im tkwić. Dziś piszę bardzo krótko i na temat do moich blogowych koleżanek i kolegów.

Z racji tego, że przyszedł ukochany czas dla bibliotek tj. czas dofinansowania z ministerstwa, możemy sobie pozwolić na zakupy i tu proszę Was o pomoc! Każdy kto tu zagląda ma indywidualny gust. Podzielcie się proszę książkami, które według Was powinny być  w każdej bibliotece. Nie będę ukrywała, że moi czytelnicy głównie wybierają kryminały, bądź powieści obyczajowe/romanse, których ja za bardzo nie czytam. Dlatego serdecznie proszę: zabawcie się w bibliotekarzy i polećcie w komentarzach co warto byłoby zakupić ;)

Oczywiście mam już jedną sporą listę od czytelników z ich potrzebami, jednak czymś zaskoczyć ich również muszę 💗

Pozdrawiam i liczę na Was! 

"Chłopiec na szczycie góry" - John Boyne

Któż z Nas nie zna historii pt. „Chłopiec w pasiastej piżamie”? Zapewne większość z Was kojarzy tę opowieść, czy to w postaci powieści czy też filmu. Jedno musicie przyznać: jest to totalny wyciskacz łez. Ja swego czasu oglądając film(i to jeszcze będąc na niemieckiej ziemi!) poczułam się mocno dotknięta tematem, poruszanym przez tę historię.

Nie miałam więc wątpliwości, że najnowszą powieść Johna’a Boyne pt. „Chłopiec na szczycie góry” muszę przeczytać.

Kim okazał się być ów chłopiec? co znajdowało się na danej górze i kim byli jej mieszkańcy? Jest to niezwykle ciekawa historia…

Opis

Gdy mały Pierrot zostaje sierotą, musi opuścić swój dom w Paryżu i rozpocząć nowe życie ze swoją ciotką Beatrix - służącą w zamożnej austriackiej rodzinie. Jest rok 1935, a II wojna światowa zbliża się wielkimi krokami. Miejsce, do którego trafia chłopiec nie jest zwykłym domem, bowiem jest to Berghof, rezydencja Adolfa Hitlera.

Pierrot szybko zostaje wzięty pod skrzydła Hitlera i wrzucony do coraz bardziej niebezpieczny nowy świat: świat terroru, tajemnic i zdrady, z którego nigdy nie będzie w stanie uciec…

Recenzja

Jestem pewna, że na niejednym z Was, czytelników książka „Chłopiec w pasiastej piżamie” zrobiła wielkie wrażenie. Ja osobiście byłam wciśnięta w fotel. Moje serce przeżyło emocjonalny wstrząs. Widząc, że autor pokusił się o kolejną powieść, wiedziałam, że musi ona znaleźć się na mojej liście do przeczytania. Tak szczęśliwie się zdarzyło, że nie musiałam długo czekać.
Nie mając jednak czasu na szybkie przeczytanie postanowiłam najpierw podsunąć ją mamie, która uwielbia wojenne klimaty. Czytała również „Chłopca w pasiastej piżamie”, więc mogła mieć porównanie. Po lekturze zapytałam o wrażenia i usłyszałam: „Dobra, ale nie tak dobra jak poprzednia”. Czy się zgadzam z mamą? Z pewnością tak. 

Mam pewnego rodzaju problem z tą książką, gdyż historie wojenne zazwyczaj wzbudzają we mnie olbrzymie emocje. Najlepszym na to przykładem jest poprzednia książka autora, która zdecydowanie zaliczać się będzie do moich ulubionych. I tu mamy kwestię zbyt wysoko podniesionej poprzeczki.

Ciężko było z całą pewnością autorowi zmierzyć się z fenomenem na skalę światową jakim okazał się "Chłopiec w pasiastej piżamie". Osobiście, gdyby obie te książki napisali inni autorzy pewnie uznałabym "Chłopca na szczycie góry", za książkę bardzo dobrą, biorąc jednak pod uwagę wrażenia ze wcześniejszej lektury daje dobry z plusem. 

Uwielbiam powieści historyczno-psychologiczne, a tutaj zdecydowanie mamy z taką do czynienia. Autor przedstawia nam historię małego Francuza, którego spokojne dzieciństwo burzy śmierć rodziców oraz późniejszy wybuch II wojny światowej. 
Wspaniale uwypuklony jest tu rys psychologiczny głównego bohatera. Autor zwraca uwagę jak bardzo dziecko "wsiąka" to wszystko co dzieje się wokół niego. Jak bardzo pod wpływem autorytetów i presji innych możemy pogubić się we własnych wartościach i priorytetach.
W tak refleksyjnej powieści niezwykle wyraźna jest walka dobra ze złem. Co zwycięży tym razem?

Sam styl autora porównałabym do stylu Erica Emmanuela Schmitta, którego powieści niezwykle cenię i uważam za bardzo wartościowe. 

Podsumowując
"Chłopiec na szczycie góry" to niezwykły obraz psychologiczny dziecka, będącego symbolem dobra i niewinności postawionego w obliczu zła oraz wojny. 
Powieść zdecydowanie warta uwagi, przeczytania oraz refleksji nad nią.

"Trzecia osoba" - Małgorzata Hayles

Opis

Barbara jest wytrawną czytelniczką, wdową po bogatym Angliku. Od dwóch lat nie wychodzi z domu. Ma liczne lęki, fobie, wszystkie zakupy robi przez Internet. Przypadkiem w jej ręce wpada debiutancka powieść Jerzego „Zanim stanęła w oknie”.

Jerzy to pisarz z kryzysem twórczym. Małe dzieci, hipoteka, małżeństwo sfrustrowanych, niespełnionych artystów – ona fotograf, on pisarz zblokowanym po debiucie bez sukcesu.

W ich życie wkracza Barbara, która twierdzi, że Jerzy napisał książkę właśnie o niej. Kobieta wierzy, że jej życie zostało zawieszone przez zakończenie książki. Oferuje Jerzemu kontrakt.

Zacierają mu się powoli kontury między fikcją i rzeczywistością, a pytanie kim jest naprawdę Barbara narasta.

Recenzja

Na książkę natknęłam się w swojej rodzimej bibliotece. Pomyślałam na początku, że to jakiś thriller psychologiczny, a że ostatnio sprawdził się u mnie ten gatunek, postanowiłam wypożyczyć i dać szansę. Sam opis na okładce wydawał się bardzo ciekawy, okładka intrygująca, książka niezbyt obszerna więc nawet jakby coś poszło nie tak dałoby się przebrnąć. I jak w mojej opinii wypadła dana książka? - nieźle ale nie porywająco. Mam wrażenie, że to jedna z tych książek, które powinno się przeczytać kilka razy, żeby móc wydać obiektywną opinię.

Autorka miała niewątpliwie ciekawy pomysł na fabułę, były momenty, że zastanawiałam się w którą stronę pójdzie fabuła, niestety tego zaskoczenia było mało, a samo zakończenie już praktycznie od początku było do przewidzenia :(

Czym mnie zainteresowała ta książka?

Ja mam osobiście jakiegoś bzika dotyczącego książek/filmów/seriali, gdzie głównymi bohaterami są pisarze. I tutaj mamy podobny wątek. Jakoś od razu skojarzyło mi się z „Misery” Kinga (ale spokojnie tu nie będzie aż tak drastycznie). Zdecydowanie moim ulubionych bohaterem pisarzem jest Mort Rainey postać wykreowana właśnie przez Kinga, a świetnie odegrana przez Johnny’ego Deppa w filmie „Sekretne okno”. Naprawdę uważam wątek pisarza i zestawienie go z jakąś fanką, która widzi w jego powieści swoje życie za interesujący.

Bohaterowie

Ciężko mi  tu wyrazić jednoznaczną opinię, gdyż czegoś mi w nich brakowało. Nie potrafiłam pokochać lub znienawidzić, któregoś z nich. Po prostu byli. Jeżeli już miałabym wybierać najciekawszą postać byłaby to żona Jerzego – Alicja. Jednak nie jestem w stanie wyjaśnić Wam dlaczego. Może fakt, że była fotografem i miała w sobie pewną nutkę tajemnicy sprawił, że zapałałam do niej sympatią. Wyczuwałam w niej artystyczną duszę z ogromnym potencjałem.

Co do postaci Jerzego, czyli naszego pisarza oraz Barbary czyli bohaterki powieści, zabrakło mi ich głębszej analizy psychologicznej. Szczególnie Barbara miała ogromny potencjał, bo autorka fajnie to wszystko wymyśliła jednak zabrakło mi tutaj emocji.

Akcja/fabuła

Fabuła jak już wspomniałam jest dosyć interesująca, jednak akcja toczy się dosyć powoli przez co musiałam robić sobie przerwy w czytaniu. Książka nie jest objętościowo długa ale nie ma tu porywającego obrotu wydarzeń, więc trzeba czytać ją na spokojnie :)

Język, styl, narracja

Książka opisuje nam losy z trzech perspektyw naszych głównych bohaterów w narracji 3-osobowej. Tu wielki plus za taki zabieg, bo zawsze miło czyta mi się takie książki! Sam styl autorki bardzo przyzwoity, czytało się dosyć lekko i przyjemnie.

Podsumowanie

„Trzecia osoba” to przykład powieści z jaką rzadko mam do czynienia dlatego dosyć trudno jednoznacznie mi określić czy mi się podobała czy nie. Historia była dosyć ciekawa, jednak dla mnie za krótka. Fantastycznie by było gdyby autorka trochę ją rozbudowała, szczególnie zwracając uwagę na analizę psychologiczną bohaterów. Bo w tej historii, aż woła o emocje, a ja ich niestety nie poczułam.

Uważam jednak „Trzecią osobę” za wartą zwrócenia uwagi pozycję na naszym polskim rynku wydawniczym :)

* Opis i zdjęcie: lubimyczytac.pl